FLIX.gr
Η «Πόλη Κρυμμένη» είναι ένα installation project που δημιούργησε ο Δημήτρης Αθανίτης («Τρεις Μέρες Ευτυχίας») για την άγνωστη πλευρά της Αθήνας - μεγάλης πρωταγωνίστριας στις ταινίες του.
Η ιδέα θέλει να έχει στηθεί, στον εγκαταλειμμένο τρίτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στο κέντρο της πόλης, μία βίντεο-εγκατάσταση με υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του σκηνοθέτη, το οποίο παρουσιάζει την κρυμμένη, απόκοσμη Αθήνα (από τις ασπρόμαυρες πρώτες ταινίες του Αθανίτη, «Αντίο Βερολίνο» και «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», ως το σκληρό μπλε της τελευταίας, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας»).
Από την ερχόμενη Παρασκευή 13 Ιανουαρίου λοιπόν, ο Δημήτρης Αθανίτης θα μας περιμένει στο CAMP για να μας περιηγήσει σε μία ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, σε μια Πόλη Κρυμμένη.
http://flix.gr/news/anakalypste-mia-polh-krymmenh.html
http://www.mixtape.gr/athina-mia-poli-krimmeni/
Ο Δημήτρης Αθανίτης συνθέτει ξανά την εικόνα και τη ψυχική γεωγραφία της πόλης μέσα από το υλικό των έξι ταινιών του.
Ανακαλύψτε μια... Πόλη Κρυμμένη!
Η πόλη στις δουλειές του ήταν πάντα πρωταγωνίστρια. Για μία ακόμα φορά ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την κρυμμένη, άγνωστη Αθήνα, με μια βίντεο-εγκατάσταση που θα παρουσιάζει υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του. Πρεμιέρα την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου. Διαβάστε τις λεπτομέρειες..Η «Πόλη Κρυμμένη» είναι ένα installation project που δημιούργησε ο Δημήτρης Αθανίτης («Τρεις Μέρες Ευτυχίας») για την άγνωστη πλευρά της Αθήνας - μεγάλης πρωταγωνίστριας στις ταινίες του.
Η ιδέα θέλει να έχει στηθεί, στον εγκαταλειμμένο τρίτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στο κέντρο της πόλης, μία βίντεο-εγκατάσταση με υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του σκηνοθέτη, το οποίο παρουσιάζει την κρυμμένη, απόκοσμη Αθήνα (από τις ασπρόμαυρες πρώτες ταινίες του Αθανίτη, «Αντίο Βερολίνο» και «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», ως το σκληρό μπλε της τελευταίας, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας»).
Από την ερχόμενη Παρασκευή 13 Ιανουαρίου λοιπόν, ο Δημήτρης Αθανίτης θα μας περιμένει στο CAMP για να μας περιηγήσει σε μία ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, σε μια Πόλη Κρυμμένη.
http://flix.gr/news/anakalypste-mia-polh-krymmenh.html
http://www.mixtape.gr/athina-mia-poli-krimmeni/
Όπως η Νέα Υόρκη έχει τον Γούντι Άλεν, το Βερολίνο τον Βίμ Βέντερς, η Ρώμη τον Ροσελίνι και τον Φελίνι, το Παρίσι τη Nouvelle Vague και το Λονδίνο τον Χίτσκοκ, έτσι και η Αθήνα
έχει τους δικούς της, εναλλακτικούς, υμνητές. Αριστοτέχνες
εικονοκλάστες, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες κινηματογραφιστές,
ερωτευμένοι ή απλά τσιμπημένοι με την πόλη, άλλοι με περισσότερο και
άλλοι με λιγότερο ταλέντο, οι Έλληνες κινηματογραφιστές που προσπάθησαν
να αποτυπώσουν το μεγαλείο της πρωτεύουσας ή πειραματίστηκαν με αυτό,
δεν είναι καθόλου λίγοι.
Από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον Νίκο Νικολαΐδη, τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη, τον Δημήτρη Αθανίτη και εσχάτως τις υπέροχες, εναλλακτικές απόπειρες του Ξεναγού (Ζαχαρίας Μαυροειδής) και του Tungsten (Γιώργος Γεωργόπουλος)
– με εκατοντάδες άλλους να παρεμβάλλονται – η πολυεπίπεδη εικόνα της
Αθήνα δεν σταματάει να μας συγκινεί και να μας εκπλήσσει, μεταμφιεσμένη
άλλοτε ως επιβλητική μητρόπολη κι άλλοτε ως εναλλακτική ψωροκώσταινα.
Κάποιες από τις εκατομμύρια εκδοχές, που
αποτυπώνουν την αγάπη του δημιουργού για το αστικό περιβάλλον,
αναδεικνύοντας την αστική κουλτούρα μέσα από πρόσωπα γεγονότα και
καταστάσεις, παρουσιάζει ένας εξ’ αυτών, των φανατικών, ένας flaneur του
κέντρου, ο Δημήτρης Αθανίτης. Ο Αθανίτης είναι ένας
καλλιτέχνης με μεγάλη ιστορία στην καταγραφή της ιδιαίτερης
ψυχογεωγραφίας της πόλης, από εκείνους που τολμούν να δουν το γκρίζο
φωτεινό μέσα απ’ το σκούρο γκρίζο και στην προκειμένη περίσταση
“καταλαμβάνει” έναν υπέροχο χώρο (CAMP, Contemporary Art Meeting Point, Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά, έναντι ΕΛΤΑ), επιχειρώντας να αποκαλύψει τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά Αθήνας, με τη χρήση οπτικού υλικού από τις ταινίες του.
Η «ΠΟΛΗ ΚΡΥΜΜΕΝΗ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΙΤΗ ΠΡΟΒΑΛΕΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του Νίκου Μόσχοβου
Τη δική του Αθήνα μας καλεί να
ανακαλύψουμε ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αθανίτης μέσα από την προβολή του
φιλμ «Πόλη Κρυμμένη», που θα γίνει στις 7.30 το απόγευμα της Παρασκευής
14 Δεκεμβρίου του 2012 στον «Αλέξανδρο» της Θεσσαλονίκης!
Η δεκάλεπτη ταινία του σκηνοθέτη θα
παρουσιαστεί στα πλαίσια των προβολών του TISFF ή αλλιώς του Διεθνούς
Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης.
Ο Δημήτρης Αθανίτης συνθέτει ξανά την εικόνα και τη ψυχική γεωγραφία της πόλης μέσα από το υλικό των έξι ταινιών του.
Στιγμιότυπα από τα σκληρά ασπρόμαυρα,
όπως είναι τα φιλμ «Αντίο Βερολίνο» και «Καμιά Συμπάθεια για τον
Διάβολο», μέχρι τις παγωμένα μπλε «Τρεις Μέρες Ευτυχίας».
Ο κινηματογραφιστής κατόρθωσε να αποτυπώσει εικόνες απροσδόκητες, οι οποίες έρχονται να μας αποκαλύψουν μια άγνωστη πόλη.
http://topontiki.gr/article/28550/
Με φόντο το φυσικό σκηνικό του εγκαταλειμμένου αρχοντικού στον τρίτο όροφο του κτηρίου του CAMP στην πλατεία Κοτζιά, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης παρουσιάζει την ειδική βιντεο-εγκατάσταση που ονομάζει «Πόλη Κρυμμένη». Είναι το δικό του πορτρέτο για την Αθήνα, μέσα από τη συρραφή εικόνων από τις μεγάλου μήκους ταινίες του. Δεν πρόκειται για μια εικαστική εγκατάσταση, αλλά για ένα κινηματογραφικό εγχείρημα που αναδεικνύει μια «Πόλη Κρυμμένη» μέσα στην πόλη. Μια άλλη πόλη, που αναπνέει και κινείται κάτω από το δέρμα της Αθήνας έτσι όπως τη συνθέτουν εικόνες σκληρές, απροσδόκητες, εικόνες σημείων που άλλαξαν ολοκληρωτικά, κτηρίων που δεν υπάρχουν πια, προσώπων που μεταμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Ασπρόμαυρες εικόνες που αποκαλύπτουν τον κοινωνικό ιστό της πόλης και συστήνουν την άγνωστη Αθήνα του Δημήτρη Αθανίτη. Όλες προέρχονται από τις έξι μεγάλου μήκους ταινίες του «Αντίο Βερολίνο» (1994), «Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο» (1997), «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (1999), «2000+1 Στιγμές» (2000), «Η πόλη των θαυμάτων» (2005), μέχρι την τελευταία «Τρεις μέρες ευτυχία», που βγαίνει στις αίθουσες τον Μάρτιο. Σκοπός του, να δημιουργήσει ένα πορτρέτο της Αθήνας που εν τέλει ο ίδιος το βλέπει «σκοτεινό και φορτισμένο συναισθηματικά». Η εγκατάσταση - προβολή γίνεται – σε συγκεκριμένες ημερομηνίες – παράλληλα με την έκθεση «Lost in Athens» που φιλοξενείται στο ισόγειο του CAMP.
Όπως λέει ο Δημήτρης Αθανίτης στο «Ποντικι art»:
Η ιδέα γεννήθηκε από τον χώρο
Το εγκαταλειμμένο κτήριο είναι ιδανικό γι’ αυτό που είχα στο μυαλό μου και ήθελα να δείξω. Είναι η ιδιαίτερη σχέση που έχω με το κέντρο της Αθήνας μέσα από τις ταινίες μου κι από την άλλη η αντίληψη που έχω ότι μια ταινία πρέπει να δημιουργεί τον δικό της χώρο, τη δική της εικόνα. Μια εικόνα απροσδόκητη, που δεν ξέρουμε. Η ιδέα ήταν να συνδέσω το υλικό από τις ταινίες μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να διαμορφώνεται το πορτρέτο που έχω για την πόλη.
Το πορτρέτο
Είναι πολύ σκοτεινό κι έντονα φορτισμένο συναισθηματικά. Έχω συναισθήματα οργής, προσμονής, πιθανώς και αγάπης. Ταυτόχρονα είναι το πορτρέτο μιας πόλης που παρουσιάζεται σαν λαβύρινθος και τα πρόσωπα είναι σαν να το ξέρουν αυτό και να ψάχνουν τον χώρο. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα με το κέντρο της Αθήνας. Ο περισσότερος κόσμος που είναι επισκέπτης, εννοώ ζει σε άλλες περιοχές, δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που έχουν γίνει. Κοινωνικές αλλαγές που τα αποτυπώματά τους είναι φανερά παντού, στους δρόμους, στα κτήρια που διαλύονται. Εγκαταλείπονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, ολόκληρα συγκροτήματα ερειπώνονται. Θυμάμαι το «La Mirage», το μεγάλο ξενοδοχείο στην πλατεία Ομόνοιας, μόλις τον Ιούλιο του 2004 που κάναμε γύρισμα, ήταν με τα πλαστικά από την ανακαίνιση. Εδώ και έναν χρόνο είναι ερείπιο. Υπάρχει τεράστια υποβάθμιση στο κέντρο.
Το κέντρο της Αθήνας
Ναι, είναι πραγματικά επικίνδυνο. Αισθάνεσαι ότι μια σπίθα θέλει το πράγμα και μετά δεν θα μπορείς να το ελέγξεις. Ένα κομμάτι γύρω από την Ομόνοια δεν μπορούσες να το περπατήσεις εδώ και πολύ καιρό, αυτό το κομμάτι διαρκώς μεγαλώνει και η εικόνα που διαμορφώνεται είναι απωθητική.
Οι χώροι
Επειδή όλες οι ταινίες είναι φιξιόν, υπάρχουν πάντα πρόσωπα. Κι από την άλλη, είναι οι ίδιοι οι χώροι κινηματογραφημένοι σαν πρόσωπα που βγάζουν ψυχισμό και συναίσθημα πέρα από την περιγραφή - καταγραφή του χώρου. Οι χώροι αντιμετωπίζονται σαν κομμάτια της πλοκής. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι αναγνωρίσιμοι. Είναι κτήρια που δεν υπάρχουν πια ή δημόσιοι χώροι που έχουν αλλάξει, όπως η παλιά διάβαση στην Ομόνοια, υπαίθριοι κινηματογράφοι που έχουν γκρεμιστεί, όπως το «Αλκατράζ» στον σταθμό Λαρίσης, βενζινάδικα, ξενοδοχεία που έχουν εξαφανιστεί ή αλλοιωθεί. Υπάρχουν εσωτερικά από στοές, δωμάτια ξενοδοχείων, νοσοκομείων, χώροι δημόσιων υπηρεσιών και πολλές γέφυρες, που συμβολίζουν τα όρια, τα σύνορα.
Θέλω να δείξω
Μια εικόνα της πόλης άγνωστη, μια «Πόλη Κρυμμένη» και ταυτόχρονα όλο αυτό το εγχείρημα που θέλω να λειτουργήσει αιχμηρά, να κεντρίσει, να προκαλέσει μια αντίδραση. Δεν είναι δουλειά που θέλει να χαϊδέψει, θέλει να δείξει τα πράγματα κάτω από την επιφάνεια. Πιστεύω ότι ο ρόλος του σινεμά είναι να βλέπει και κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και των γεγονότων.
http://topontiki.gr/article/28550/
ΤΡΙΤΗ, 24 Ιανουαρίου 2012
Η άγνωστη, μικρή μας πόλη
Της Βασιλικής ΤζεβελέκουΜε φόντο το φυσικό σκηνικό του εγκαταλειμμένου αρχοντικού στον τρίτο όροφο του κτηρίου του CAMP στην πλατεία Κοτζιά, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης παρουσιάζει την ειδική βιντεο-εγκατάσταση που ονομάζει «Πόλη Κρυμμένη». Είναι το δικό του πορτρέτο για την Αθήνα, μέσα από τη συρραφή εικόνων από τις μεγάλου μήκους ταινίες του. Δεν πρόκειται για μια εικαστική εγκατάσταση, αλλά για ένα κινηματογραφικό εγχείρημα που αναδεικνύει μια «Πόλη Κρυμμένη» μέσα στην πόλη. Μια άλλη πόλη, που αναπνέει και κινείται κάτω από το δέρμα της Αθήνας έτσι όπως τη συνθέτουν εικόνες σκληρές, απροσδόκητες, εικόνες σημείων που άλλαξαν ολοκληρωτικά, κτηρίων που δεν υπάρχουν πια, προσώπων που μεταμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Ασπρόμαυρες εικόνες που αποκαλύπτουν τον κοινωνικό ιστό της πόλης και συστήνουν την άγνωστη Αθήνα του Δημήτρη Αθανίτη. Όλες προέρχονται από τις έξι μεγάλου μήκους ταινίες του «Αντίο Βερολίνο» (1994), «Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο» (1997), «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (1999), «2000+1 Στιγμές» (2000), «Η πόλη των θαυμάτων» (2005), μέχρι την τελευταία «Τρεις μέρες ευτυχία», που βγαίνει στις αίθουσες τον Μάρτιο. Σκοπός του, να δημιουργήσει ένα πορτρέτο της Αθήνας που εν τέλει ο ίδιος το βλέπει «σκοτεινό και φορτισμένο συναισθηματικά». Η εγκατάσταση - προβολή γίνεται – σε συγκεκριμένες ημερομηνίες – παράλληλα με την έκθεση «Lost in Athens» που φιλοξενείται στο ισόγειο του CAMP.
Όπως λέει ο Δημήτρης Αθανίτης στο «Ποντικι art»:
Η ιδέα γεννήθηκε από τον χώρο
Το εγκαταλειμμένο κτήριο είναι ιδανικό γι’ αυτό που είχα στο μυαλό μου και ήθελα να δείξω. Είναι η ιδιαίτερη σχέση που έχω με το κέντρο της Αθήνας μέσα από τις ταινίες μου κι από την άλλη η αντίληψη που έχω ότι μια ταινία πρέπει να δημιουργεί τον δικό της χώρο, τη δική της εικόνα. Μια εικόνα απροσδόκητη, που δεν ξέρουμε. Η ιδέα ήταν να συνδέσω το υλικό από τις ταινίες μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να διαμορφώνεται το πορτρέτο που έχω για την πόλη.
Το πορτρέτο
Είναι πολύ σκοτεινό κι έντονα φορτισμένο συναισθηματικά. Έχω συναισθήματα οργής, προσμονής, πιθανώς και αγάπης. Ταυτόχρονα είναι το πορτρέτο μιας πόλης που παρουσιάζεται σαν λαβύρινθος και τα πρόσωπα είναι σαν να το ξέρουν αυτό και να ψάχνουν τον χώρο. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα με το κέντρο της Αθήνας. Ο περισσότερος κόσμος που είναι επισκέπτης, εννοώ ζει σε άλλες περιοχές, δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που έχουν γίνει. Κοινωνικές αλλαγές που τα αποτυπώματά τους είναι φανερά παντού, στους δρόμους, στα κτήρια που διαλύονται. Εγκαταλείπονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, ολόκληρα συγκροτήματα ερειπώνονται. Θυμάμαι το «La Mirage», το μεγάλο ξενοδοχείο στην πλατεία Ομόνοιας, μόλις τον Ιούλιο του 2004 που κάναμε γύρισμα, ήταν με τα πλαστικά από την ανακαίνιση. Εδώ και έναν χρόνο είναι ερείπιο. Υπάρχει τεράστια υποβάθμιση στο κέντρο.
Το κέντρο της Αθήνας
Ναι, είναι πραγματικά επικίνδυνο. Αισθάνεσαι ότι μια σπίθα θέλει το πράγμα και μετά δεν θα μπορείς να το ελέγξεις. Ένα κομμάτι γύρω από την Ομόνοια δεν μπορούσες να το περπατήσεις εδώ και πολύ καιρό, αυτό το κομμάτι διαρκώς μεγαλώνει και η εικόνα που διαμορφώνεται είναι απωθητική.
Οι χώροι
Επειδή όλες οι ταινίες είναι φιξιόν, υπάρχουν πάντα πρόσωπα. Κι από την άλλη, είναι οι ίδιοι οι χώροι κινηματογραφημένοι σαν πρόσωπα που βγάζουν ψυχισμό και συναίσθημα πέρα από την περιγραφή - καταγραφή του χώρου. Οι χώροι αντιμετωπίζονται σαν κομμάτια της πλοκής. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι αναγνωρίσιμοι. Είναι κτήρια που δεν υπάρχουν πια ή δημόσιοι χώροι που έχουν αλλάξει, όπως η παλιά διάβαση στην Ομόνοια, υπαίθριοι κινηματογράφοι που έχουν γκρεμιστεί, όπως το «Αλκατράζ» στον σταθμό Λαρίσης, βενζινάδικα, ξενοδοχεία που έχουν εξαφανιστεί ή αλλοιωθεί. Υπάρχουν εσωτερικά από στοές, δωμάτια ξενοδοχείων, νοσοκομείων, χώροι δημόσιων υπηρεσιών και πολλές γέφυρες, που συμβολίζουν τα όρια, τα σύνορα.
Θέλω να δείξω
Μια εικόνα της πόλης άγνωστη, μια «Πόλη Κρυμμένη» και ταυτόχρονα όλο αυτό το εγχείρημα που θέλω να λειτουργήσει αιχμηρά, να κεντρίσει, να προκαλέσει μια αντίδραση. Δεν είναι δουλειά που θέλει να χαϊδέψει, θέλει να δείξει τα πράγματα κάτω από την επιφάνεια. Πιστεύω ότι ο ρόλος του σινεμά είναι να βλέπει και κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και των γεγονότων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου